Λίγες ημέρες πριν αρκετοί από εμάς παρακολουθήσαμε είτε στην τηλεόραση είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εικόνες και βίντεο από την Αίγυπτο. Αφορούσαν στη μεγάλη παρέλαση των 22 βασιλικών μουμιών οι οποίες μεταφέρθηκαν από το έως τώρα σπίτι τους, το Αιγυπτιακό Μουσείο της πλατείας Ταχρίρ, σε νέο χώρο στο Εθνικό Μουσείο Αιγυπτιακού Πολιτισμού. Η απόσταση δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, η πομπή όμως και η τελετή στο σύνολό τους ήταν εντυπωσιακές. Εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο πήραν έστω και μια αίσθηση του μεγαλείου του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού – ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι συγκατελέγεται ανάμεσα στους αρχαιότερους με έντονες επιρροές και στον αρχαίο ελληνικό.
Περισσότερα για την τελετή και την ανάλυσή της μπορείτε να διαβάσετε σε ανάρτηση ενός γνώστη που αλίευσα στο Facebook (Vasilis Chrys) που αναλύει τους συμβολισμούς, ειδικά στα του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού. Ας σταθούμε όμως σε ένα κύριο σημείο ανάλυσης. Η Αίγυπτος, όπως και η Ελλάδα, στηρίζεται αρκετά στον τουρισμό. Ο τουρισμός είναι σε μεγάλο βαθμό εικόνες, συναισθήματα, μυστήριο έως και υπερβολή – ανάλογα πάντα με το προϊόν που έχει ο καθένας στην διάθεσή του. Οι Αιγύπτιοι κατ’ εμέ το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό. Ξεπέρασαν κολλήματα θρησκείας και λοιπών αντιδράσεων και προσέφεραν ένα φαντασμαγορικό θέαμα που ασφαλώς και αναμένουν να τους αποδώσει. Συνδύασαν το αρχαίο με το νέο, καθώς χρησιμοποιήθηκαν φωτισμοί και ό,τι νεότερο σε μέσο επικοινωνίας για να φτάσει η εικόνα ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Μια σημαντική παρακαταθήκη, θα έλεγε κανείς. Βεβαίως και δεν αρκεί σαν κίνηση, αλλά αν αναλογιστούμε ότι ήδη χτίζουν τρίτο μουσείο που θα στεγάσει τις αρχαιότητες και στοιχεία του πολιτισμού τους, μας δείχνει ότι έχουν προχωρήσει βήματα πολλά μπροστά.
Ας αναλογιστούμε τι θα μπορούσαμε αντίστοιχα να κάνουμε στην Ελλάδα αξιοποιώντας στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού. Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, από την άλλη, ας πούμε κομψά ότι χρήζει βελτίωσης – τουλάχιστον ως εμπειρία. Ας αναλογιστούμε λοιπόν πώς και τι θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε, βάζοντας πάντα την παράμετρο ότι η δημοσιότητα είναι διαφήμιση, ακόμη κι αν είναι λίγο κιτς.