Η ανάρτηση για την ανάβαση στο Pulpit rock είναι της φίλης Ιωάννας Γ. Περισσότερα γι αυτήν στο τέλος της ανάρτησης.
Στα μέσα του Ιουλίου μου ανακοινώθηκε ότι θα περνούσα όλο μου τον Αύγουστο στο Stavanger της Νορβηγίας σε επαγγελματικό ταξίδι. Μετά από αυτή την ανακοίνωση, δύο ερωτήσεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου: «Τι δουλειά έχω εγώ στο κατεξοχήν ψαροχώρι της νοτιοδυτικής Νορβηγίας;», «Πώς θα αποχωριστώ τη θάλασσα, τον ήλιο και τα νησιά και θα βρεθώ ξαφνικά στους 10 βαθμούς Κελσίου;». Σκεφτόμενη πιο ψύχραιμα και αποφασισμένη να κάνω πιο ευχάριστη την παραμονή μου, αναζήτησα τα κύρια αξιοθέατα της περιοχής με πρώτο στη λίστα το Pulpit Rock ή αλλιώς Preikestolen, το μεγάλο βράχο που υψώνεται στα 604 μέτρα πάνω στο Lysefjord. Η τύχη ήταν με το μέρος μου καθώς η καλοκαιρινή σεζόν ενδείκνυται για ανάβαση στο βράχο.
Την Κυριακή το πρωί κατευθύνθηκα προς το λιμάνι του Stavanger όπου θα έπαιρνα το φέρι για το Tau (http://www.norled.no). Το ταξίδι διήρκεσε 35 λεπτά και κόστισε 45 kr η απλή διαδρομή. Κατά την άφιξη στο λιμάνι του Tau, υπήρχε απευθείας σύνδεση με λεωφορείο (http://www.tidereiser.com) το οποίο, με αντίτιμο 80 kr η απλή διαδρομή, βρισκόταν ύστερα από 20 λεπτά στους πρόποδες του Pulpit Rock. Η ξύλινη ταμπέλα κατά την αφετηρία έδειχνε τη διαδρομή οπού έπρεπε να ακολουθήσω και σηματοδοτούσε την έναρξη της ανάβασής μου.
Πολύ νωρίς κατάλαβα ότι θα έπρεπε να έχω προετοιμαστεί καλύτερα για μία διαδρομή 3.8 χιλιομέτρων και ότι οι περισσότεροι ταξιδιωτικοί οδηγοί και διαδικτυακές αναρτήσεις παρουσίαζαν την εμπειρία ευκολότερη σε σχέση με την πραγματικότητα, τουλάχιστον για άτομα ελάχιστα εξοικειωμένα με τέτοιου είδους δραστηριότητες. Τα ορειβατικά παπούτσια, η τσάντα πλάτης, το νερό και το ελαφρύ σνακ αποτελούν τον ελάχιστο εξοπλισμό που οφείλει να έχει μαζί του ένας ορειβάτης στο Pulpit Rock. Και φυσικά τη φωτογραφική του μηχανή.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, με εντυπωσίασαν οι έντονες αλλαγές στη μορφολογία του εδάφους και η μεγάλη ποικιλομορφία του τοπίου καθώς τη μία στιγμή διένυα ένα ομαλό μονοπάτι που έκοβε στα δύο ένα πυκνό δάσος από ψηλά δέντρα και την επόμενη ανέβαινα την απότομη πλαγιά ενός βράχου με μεγάλες πέτρες περιβαλλόμενες από πηγές και ρυάκια. Απουσία σήμανσης που να υποδεικνύει το υπόλοιπο της διαδρομής, όσοι βρισκόμασταν στην άνοδο ζητούσαμε από εκείνους που κατέβαιναν να μας ενημερώσουν σχετικά με το χρόνο που μας απομένει για την κορυφή. Εκείνοι πάντα μας έλεγαν ότι δεν ήμαστε και τόσο μακρυά, κάτι που φυσικά δεν ήταν ποτέ αλήθεια.
Λόγω της υψηλής τουριστικής περιόδου, αρκετοί ταξιδιώτες είχαν επιλέξει τη συγκεκριμένη Κυριακή για την ανάβασή τους στο βράχο με αποτέλεσμα να υπάρχει κάποια αναμονή και να δίνεται σειρά προτεραιότητας σε ορισμένα στενά περάσματα. Όλοι ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στην κορυφή και συνεπώς οι στάσεις για φωτογραφίες ή για ξεκούραση ήταν περιορισμένες. Ανάμεσα στους αναβάτες υπήρχαν οικογένειες με μικρά παιδιά, ακόμα και νήπια στις πλάτες των γονιών τους, και όλοι έδειχναν να τα καταφέρνουν αρκετά καλά. Αναπόφευκτα σκέφτηκα τις ελάχιστες πιθανότητες να συναντήσει κανείς μια ελληνική οικογένεια στο Pulpit Rock και το τεράστιο σακίδιο με τρόφιμα και ζεστά ρούχα που θα κουβαλούσαν σε περίπτωση που αποφάσιζαν να ανέβουν.
Ύστερα από περίπου μιάμιση ώρα, βρισκόμουν στο τελευταίο μέρος της ανάβασης το οποίο περιλάμβανε κοιλάδες και μικρά οροπέδια με έντονη βλάστηση. Στο σημείο αυτό, είδα για πρώτη φορά από μακριά τα φιόρδ και τη θάλασσα και μπορούσα να πάρω μία πρώτη γεύση από το θέαμα που θα αντίκριζα στην κορυφή. Η παρουσία του υγρού στοιχείου ήταν πλέον συχνότερη και κορυφώθηκε με την εμφάνιση μίας μικρής λίμνης στη μέση του δάσους. Μια τολμηρή παρέα νέων αποφάσισε να κάνει μπάνιο αψηφώντας τη χαμηλή θερμοκρασία του νερού και εγώ μετάνιωσα που δεν είχα προνοήσει να φορέσω το μαγιώ μου.
Κάμποσα βήματα μετά βρισκόμουν στην κορυφή. Η ικανοποίηση της κατάκτησης του στόχου αλλά και η αίσθηση της ελευθερίας που ένιωσα δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Πέρασα τα πρώτα μου λεπτά πάνω σε αυτόν τον 25 επί 25 μέτρα βράχο γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με καθαρό αέρα και αγναντεύοντας το Lysefjord εκμεταλλευόμενη την καθαρή ημέρα. Στη συνέχεια όλοι οι τολμηροί αναβάτες καθίσαμε στην άκρη του βράχου και νιώσαμε στα ύψη την αδρεναλίνη του να σε χωρίζουν 604 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η παραμονή μου στην κορυφή διήρκησε 40 λεπτά. Άρχισε να νυχτώνει και εγώ αποφάσισα να ξεκινήσω την κατάβαση ώστε να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για το Tau. Κοίταξα για τελευταία φορά το βράχο από ψηλά και αποτύπωσα στο μυαλό μου τη μοναδική εικόνα.
Η κατάβαση ήταν πιο σύντομη αλλά αναμφίβολα πιο επικίνδυνη από την ανάβαση καθώς πολλές πέτρες κουνιόνταν και γλιστρούσαν από την υγρασία. Ήμουν πλέον εγώ εκείνη που προσπαθούσε να εμψυχώσει τους αναβάτες ξεγελώντας τους ότι η κορυφή δεν ήταν μακρυά. Στα τελευταία 300 μέτρα, ξεκίνησε βροχή η οποία όμως δεν κατάφερε να μου χαλάσει την υπέροχη εμπειρία του Pulpit Rock.
Την επόμενη ημέρα έμαθα από ένα συνάδελφο ότι πραγματοποιούνται κρουαζιέρες από το λιμάνι του Stavanger στο Lysefjord όπου περνάς με πλοίο κάτω από το βράχο (http://www.rodne.no). Ωστόσο δε θα άλλαζα με τίποτα την εμπειρία εκείνης της Κυριακής. Άξιζε κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής αλλά και του προορισμού.
*Η Ιωάννα Γεωργακά μας γράφει λίγα λόγια για εκείνη: Ανήκω σε εκείνους που σπούδασαν οικονομικά και το αγάπησαν. Και που στη συνέχεια βρέθηκαν να δουλεύουν σε τρελούς ρυθμούς και το αγάπησαν και αυτό. Θα ήθελα να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ταξιδεύω, κυρίως γιατί με κάνει να νιώθω ελεύθερη. Δεν είμαι ούτε blogger ούτε φανατική των social media, όμως αυτό που με φέρνει εδώ είναι η αγάπη μου για το γράψιμο αλλά πάνω από όλα για τα ταξίδια.